کابل اپتیکال  

با منسوخ شدن اغلب دستگا ه های قدیمی و گسترش دیوایس های دیجیتالی با فناوری های بروزتر، استفاده از لوازم جانبی که با این دستگاه ها سازگار باشند هم رواج پیدا کرده است. امروزه اغلب دیوایس های جدید الکترونیکی از کابل های اپتیکال پشتیبانی می کنند. واژه ی (Optical) به  معنای «نور، هر شی مرتبط با نور» می باشد. از این رو کابل های اُپتیکال با نام کابل نوری نیز شناخته می شوند. این کابل های نوری ، وظیفه ی انتقال صداهای دیجیتال را بر عهده دارند.

برای انتقال صداهای دیجیتالی روش ها و ابزارهای مختلفی وجود دارد. یکی از این روش ها استفاده از کابل های رابط «کواکسیکال» می باشد. راه دیگر بهره گیری از کابل HDMI است. در نهایت روش سوم استفاده از کابل های اپتیکال خواهد بود که در میان کاربران بسیار پرطرفدار و پرکاربرداند.

محبوب بودن این کابل  به دلیل عملکرد بهتر آن ها نسبت به سایر کابل ها و به ویژه کابل کواکسیکال است. انعطاف پذیری بالای این کابل ها و همچنین مقاومت آن ها در برابر اختلالات الکترونیکی و نویز از دیگر قابلیت های کابل های نوری می باشد. سیگنال های صوتی که در کابل  های نوری و به وسیله ی صفر و یک  منتقل می شوند. جابجایی این سیگنال  ها در داخل کابل، با یک منبع نوری همراه است. در چنین حالتی و درهنگام انتقال عبور سیگنال های صوتی اگر شما به درون کابل نگاه کنید متوجه یک نور قرمز رنگ خواهید شد. البته زمانی که هیچ سیگنالی از داخل کابل عبور نکند این نور قرمز رنگ وجود نخواهد داشت. اما شاید برای بسیاری از شما سیگنال صوتی ناشناخته باشد و ندانید که این سیگنال به چه چیزی اطلاق می شود.

سیگنال های صوتی درواقع در حالت معمول جریانی الکتریکی می باشد. پیشتر گفتیم که وظیفه ی کابل های اپتیکال جابجایی این سیگنال ها است. به عنوان مثال این کابل ها صدا را از دستگاه فرستنده ای مانند تلوزیون دریافت کرده و سپس با تبدیل صوت به نور آن را به یک جریان قابل عبور از کابل تبدیل می کند. جریان عبور یافته از کابل به یک گیرنده همچون آمپلی فایر فرستاده می شود. سپس این سیگنال ها در داخل گیرنده ی مورد اشاره دوباره به صورت صوت تبدیل خواهد شد.

کاربرد کابل های نوری

در قسمت معرفی این کابل ها تا حدودی به کارکردهای این کابل اشاره کردیم. اگر بخاطر داشته باشید در گذشته و در عصر تلوزیون های CRT، برای انتقال صدا و تصویر از سه فیش زرد، قرمز و سفید استفاده می شد. فیش زرد برای انتقال تصاویر و کابل های قرمز و سفید رنگ جهت انتقال صدای دو کاناله به کار می رفتند. امروزه برای اینکه جای کمتری اشغال شود و مدیریت و جابجایی کابل ها راحت تر شود از کابل های جدیدتری همچون کابل اپتیکال استفاده می شود.

این کابل بدون اینکه به کابل های اضافی تری احتیاج داشته باشد، تمام حجم صدا را بدون اینکه کوچکترین تغییری در کیفیت آن ایجاد شود، از درون خود عبور می دهد. دیگر مزیت کابل اپتیکال در این است که بیشتر دستگاه های امروزی مانند کنسول های بازی (PlayStation, X-BOX, …) به درگاه اپتیکال مجهز شده اند که کاربر را قادر می سازد تا با استفاده از کابل های اپتیکال صدای پخش شده در این دستگاه ها را به پخش کننده های دیگری منتقل کند.

تفاوت اصلی این کابل با کابل های HDMI هم در این موضوع است. به این صورت که در کابل HDMI صوت و تصویر بصورت همزمان منتقل می شود اما در کابل اپتیکال کاربر قادر خواهد بود صدا را مستقل از تصویر آن منتقل کند. به عنوان نمونه اگر یک شخص به دنبال این باشد که هنگام استفاده از پلی استیشن تصویر از طریق نمایشگر و صدا از طریق پلیر دیگری پخش شود باید بجای کابل HDMI باید از کابل اپتیکال استفاده نماید.

شیوه استفاده از کابل اپتیکال

برای استفاده از یک کابل اپتیکال باید هم دستگاه گیرنده و هم دستگاه فرستنده هر دو به درگاه اپتیکال مجهز شده باشند. ظاهر پورت  اپتیکال گیرنده و پورت اپتیکال فرستنده شبیه به هم است و تفاوتی با یکدیگر ندارند. اما در ساختار این دو پورت تفاوت هایی وجود دارد. درون درگاه اپتیکال دیوایس فرستنده، مداری جهت تبدیل صوت به نور تعبیه شده است تا سیگنال را به جریان الکتریکی قابل عبور از درون کابل تبدیل کند. در داخل سیستم های گیرنده نیز یک مدار جهت تبدیل مجدد نور به صدا وجود دارد.

گفتیم که برای استفاده از این کابل ها باید هر دو دستگاه گیرنده و فرستنده ی شما به پورت اپتیکال مجهز شده باشند. برای بررسی این موضوع به سراغ دستگاهتان بروید. برای گیرنده عبارت (Optical In) و بر روی دستگاه فرستنده عبارت (Optical Out) را جستجو کنید. جهت استفاده از خود کابل نیز اگر از آن تاکنون استفاده نکرده اید؛ احتمالا در قسمت فیش یک درپوش پلاستیکی وجود خواهد داشت که باید آن را جدا کنید. نسبت به جهت درست اتصال کانکتور نیز توجه کنید. همچنین در هنگام اتصال کابل به داخل پورت حتما باید یک صدای واضحی که موید چفت شدن کابل در درون پورت می باشد به گوش برسد.

استفاده از مبدل های اپتیکال

ممکن است در منزل شما یکی از نمایشگرهای LCD و یا LED نسل نو وجود داشته باشد. به احتمال بسیار زیاد این دستگاه ها دارای پورت  اپتیکال یا کواکسیکال خواهند بود. اما مشکل زمانی رخ می دهد که سیستم صوتی مورد استفاده (همچون سینمای خانگی، آمپلی فایر، اسپیکرهای قدیمی و...) فاقد چنین درگاهی باشند. در این صورت شما می توانید با تهیه ی یک مبدل اپتیکال دیجیتال به آنالوگ مشکلتان را برطرف نمائید.

چگونه یک کابل اپتیکال مناسب بخریم؟

باتوجه به برندهای مختلف تولید کننده و کیفیت آن ها، تنوع و گستردگی کابل های اپتیکال در بازار بسیار زیاد است. برای تشخیص کابل اپتیکال توجه کنید که این کابل از یک هسته ی شیشه ای رنگ که نور را از درون خود عبور می دهد تشکیل شده است. همچنین برای تشخیص کابل های اوپتیکال به عبارات Digital Audio، Toslink و Optical Port که بر روی کابل ها نوشته می شود توجه کنید. مورد بعدی توجه به طول این کابل ها است. کابل های اپتیکال در اندازه های مختلفی تولید می شوند. طول این کابل ها از یک متر تا 5 می رسد. حتی بعضا کابل هایی با طول 10 متر نیز در بازار وجود دارد.